Block B (U-Kwon) - Gdy jest wykorzystywany

Siedziałaś przy swoim biurku i wybierałaś tytuł do swojego najnowszego artykułu. Byłaś jedną z najbardziej znanych i cenionych dziennikarek. Umiałaś znaleźć informacje o gwiazdach tak, żeby ludzie przeczytali z ciekawością o swoich idolach. Szczególnie te pikantne informacje. Czytelników kręcą romanse, zdrady i skandale gwiazd, a Ty potrafiłaś im to zapewnić. Dzięki temu szybko awansowałaś. Twoje artykuły były w każdym wydaniu gazety. Lubiłaś to robić. Lubiłaś być doceniana i zauważana. Oczywiście Twoje artykuły mówiły prawdę. Nie lubiłaś kłamać, a szczególnie na temat kogoś. Zawsze                                 zbierałaś wszystkie informacje, a później pisałaś artykuł.

Nagle Twój telefon zaczął dzwonić.

- Yoboseyo? – powiedziałaś, nadal skupiona na tytule.

- Dzień dobry ___. – usłyszałaś głos mężczyzny.

- Ah, dzień dobry. – powiedziałaś miło.

To był Bill, jeden z Twoich współpracowników. Bill był szefem ekipy, zaraz po Tobie oczywiście. Informował Cię o wszystkich tropach i gdy coś się działo zawsze chodziłaś ze swoją ekipą.

- Ktoś znowu podał nam namiary. Wysłałem Ci wszystko, powinno już dojść.

Podeszłaś do faxu i wyciągnęłaś kartki. Przejechałaś po nich wzrokiem, analizując informacje.

- Wiadomo, kto to?

- Nie, źródło napisało tylko, że jest to gwiazda na randce.

- Skoro nie wiadomo, kto to, to nie ma sensu się na nic napalać. – powiedziałaś i usiadłaś z powrotem na fotel. – Okej, to wyślij tam Maye, niech zobaczy, czy jest to prawda.

- Okej. – powiedział Bill i się rozłączył.

Najbardziej zależało Ci na U-Kwonie. Wiele razy próbowałaś napisać coś o nim, ale nigdy nie mogłaś zdobyć wystarczająco dużo informacji. Zawsze się spóźnialiście i U-Kwona już nie było.

W Twoim gabinecie znowu rozległ się dźwięk telefonu.

- Szefowo! – usłyszałaś zdyszaną Maye.

- Co jest Mayu?

- To jest U-Kwon!

- U-Kwon? – powtórzyłaś, a Twoje oczy zaświeciły się, gdy usłyszałaś to imię.

- Tak, jest w tej kawiarni.

- Czekaj na nas, zaraz będziemy.

Rozłączyłaś się i chwyciłaś torebkę. Szybko wybiegłaś z budynku, dzwoniąc do Billa.

- Wszyscy za 5 minut koło Mayi. – powiedziałaś i pobiegłaś do auta.

Jechałaś jak wariat. Byłaś podekscytowana. Musiało Ci się teraz udać. Najbardziej na świecie zależało Ci na skompromitowaniu U-Kwona. Nie wiedziałaś, dlaczego. Po prostu to był Twój priorytet.

 Nikt nie wiedział, że tak naprawdę go znałaś. Kiedy byłaś dzieckiem, mieszkałaś w małej miejscowości, daleko od stolicy. Twoim sąsiadem był Yukwon. Zawsze trzymaliście się razem. Gdy byliście w ostatniej klasie gimnazjum, U-Kwon wyznał Ci swoje uczucia. Byłaś bardzo szczęśliwa, ponieważ czułaś do niego to samo. Wiedziałaś, że to coś więcej niż zwykłe zauroczenie. Niestety Ty przeprowadziłaś się z rodzicami do Seulu. Nie wiedziałaś, jak powiedzieć o tym U-Kwonowi. Bałaś się. Wyjechałaś bez pożegnania, jak najgorsza osoba na świecie. Do teraz nie mogłaś tego sobie wybaczyć, dlatego tak go ścigałaś. Wydawało Ci się, że nie tylko zależy Ci na artykule o nim, ale na przeproszeniu go. Nie wiedziałaś, czy Ci kiedykolwiek wybaczy. Ba, nawet nie wiedziałaś czy Cię pamięta… Bo kto chciałby pamiętać kogoś takiego, jak Ty..?

Gdy dotarłaś na miejsce, wszyscy już tam byli.

Szybko się przebrałaś i weszłaś do środka. Rozejrzałaś się za wolnym stolikiem. Szybko znalazłaś jeden i podeszłaś do niego. Zamówiłaś kawę i zaczęłaś się dyskretnie rozglądać po pomieszczeniu. Nagle napotkałaś czyiś wzrok na sobie. Spanikowałaś i spuściłaś wzrok. Spojrzałaś na tą osobę jeszcze raz i aż westchnęłaś zaskakująco. To był U-Kwon. Siedział i uśmiechał się do Ciebie.

Jak mogłaś pracować, skoro już Cię rozpoznał?

Postanowiłaś zachować pozory i udawać, że nie jesteś tu w pracy. Wyciągnęłaś telefon i napisałaś sms do Billa.

„U-Kwon chyba mnie rozpoznał… Przyślij tu kogoś. Niech udaje, że się spotkaliśmy w kawiarni.”

Wysłałaś i uśmiechnęłaś się do siebie, jakbyś pisała ze swoim ukochanym.

Po niecałych 3 minutach do kawiarni wszedł ___. Wstałaś i przywitałaś się z nim. Zaczęliście rozmawiać o bzdurach, cały czas obserwując U-Kwona. Siedzieliście już jakąś godzinę. ___ poszedł zapłacić za zamówienia, w tym samym czasie dosiadł się do Ciebie sam U-Kwon. Spojrzałaś na niego zdziwiona.

- Cześć. – powiedział z uśmiechem. – Widzę, że dziś nie w pracy.

- Przyda się trochę wolnego. – odpowiedziałaś i upiłaś resztę kawy.

- Też tak myślę. Tylko powiedz mi, czemu zabierasz całą ekipę, kiedy masz wolne.

- Jak Ty to..?

- Próbujesz napisać coś o mnie od miesięcy ___. Już znam Twoich pracowników. – przerwał Ci z uśmiechem satysfakcji.

Popatrzyłaś na niego zdezorientowana.

- Dobra, to życzę miłego dnia wolnego. – powiedział i puścił Ci oczko, kierując się do wyjścia.

- Co..? – siedziałaś osłupiała. - O nie… - powiedziałaś do siebie, gdy wszystko do Ciebie dotarło i zacisnęłaś ręce w piąstki.

Wybiegłaś za U-Kwonem. Zobaczyłaś jak skręca w jedną z uliczek. Pobiegłaś za nim. Gdy wbiegłaś w tą samą uliczkę, chłopak zniknął z Twojego pola widzenia. Poszłaś trochę dalej, rozglądając się. Niestety nigdzie go nie było.

- Cholera!- krzyknęłaś i kopnęłaś w śmietnik stojący obok.

Znowu udało mu się uciec. ___, ale ty masz pecha.

- Jak ja tego nienawidzę! – krzyknęłaś i objęłaś się ramionami.

- Złość piękności szkodzi. – usłyszałaś za sobą.

Odwróciłaś się i zobaczyłaś U-Kwona opartego o ścianę.

- Ty… - powiedziałaś i podeszłaś do niego. – Dlaczego tak bardzo lubisz utrudniać mi życie? – spytałaś, stojąc blisko niego.

- A jak myślisz? – spytał ze swoim prowokującym uśmieszkiem.

- Myślę, że po prostu robienie z ludzi idiotów sprawia Ci satysfakcję.

- Może… - zakpił i odsunął się od Ciebie.

- A Ty gdzie? – spytałaś i złapałaś go za bluzę.

- Aż taka władcza jesteś? – zażartował.

Spojrzałaś na niego wciekła. Wiedziałaś, że się z Tobą droczy. Znałaś go bardzo dobrze i po mimo upływu kilku lat nie zmienił się za bardzo.

Nagle to Ty znalazłaś się pod ścianą, przyciśnięta przez niego. Spojrzałaś na niego pytająco, chcąc dostać jakąkolwiek odpowiedź. Ten tylko oparł ręce po obu stronach Twojej głowy i przyglądał Ci się.

- Co Ty robisz? – spytałaś po chwili.

- Cii... – szepnął i pocałował Cię.

Stałaś zdezorientowana, a U-Kwon Cię całował. Po chwili się odsunął i oblizał prowokująco wargi. Patrzyłaś na niego z niedowierzaniem.

- Ty…

- Mam trening. – rzucił i skierował się w głąb uliczki z rękami w kieszeniach.

- Czekaj! – zawołałaś i pobiegłaś za nim. – Yukwon!

Ten zatrzymał się i spojrzał na Ciebie z niewielkim uśmiechem.

Teraz przypomniało Ci się, że zawsze jak byłaś na niego zdenerwowana, mówiłaś do niego pełnym imieniem. Ty się denerwowałaś, a on się śmiał. Lubił Cię prowokować, mówił wtedy, że jesteś piękna, gdy się złościsz. Udawałaś, że się obrażasz, bo tak naprawdę lubiłaś, kiedy mówił Ci komplementy.

- Do zobaczenia ___. – uśmiechnął się po raz ostatni i odszedł.

Przez resztę wieczoru zastanawiałaś się, co to może znaczyć. Czyżby on Cię pamiętał? ___ Ty debilko… Co Ty usiłujesz zyskać..? Ale co on chce zyskać, całując Ciebie… Owszem, zdarzały się podobne sytuacje, ale nie z całowaniem. Prowokował Cię i sprawiał, że serce biło Ci szybciej… Ale teraz? Teraz biło, jak nigdy. Nie umiałaś sobie z tym poradzić…

Przez kilka następnych dni próbowałaś pracować, jak najlepiej potrafiłaś, żeby zapomnieć o tym, co się wydarzyło. Udało Ci się napisać kolejny artykuł. Cieszyłaś się z kolejnego sukcesu.

Razem ze swoją ekipą mieliście raz w tygodniu zebrania. Siedzieliście wtedy u kogoś w mieszkaniu i analizowaliście zebrane materiały. Często potem siedzieliście, jedząc i bawiąc się jak normalni ludzie. Akurat dzisiejsze spotkanie było w Twoim mieszkaniu. Lubiłaś to robić. Zawsze się śmialiście i wygłupialiście. Mimo, że byli Twoimi pracownikami, byli też przyjaciółmi. Umówiliście się na dwudziestą pierwszą. Spojrzałaś na zegarek. Była dziewiętnasta trzydzieści. Zebrałaś swoje rzeczy i wyszłaś z biura. Po drodze wstąpiłaś do marketu. Potrzebowałaś kilka składników na kolację i kilka butelek sake. Szybko uwinęłaś się z zakupami i skierowałaś prosto do domu. Poszłaś przez park, był słabo oświetlony, ale to była droga na skróty. Starałaś się iść w miarę szybko. Nie lubiłaś chodzić sama po ciemku. Usłyszałaś za sobą jakieś głosy. Odwróciłaś się i zauważyłaś parę, która gdy tylko Ciebie zobaczyła, przestała się trzymać za ręce. Uznałaś to za podejrzane. Gdybyś nie była dziennikarką, to byś pomyślała, że wstydzą się trzymać za ręce i byś to zignorowała. Ale byłaś tą dziennikarką i wiedziałaś, że takie rzeczy tylko w dramach. Poszłaś szybko schodami na górę i ukryłaś się pomiędzy krzakami. Zaczęłaś obserwować parę. Może to i dziwnie wyglądało, ale musiałaś to sprawdzić. Bo kto wie, kto to jest. Może jakiś Baro z B1A4 albo Zico z Block B. Lepiej to sprawdzić. Wyciągnęłaś aparat i ustawiłaś obiektyw. Para usiadła na ławce i chyba miała się pocałować. Szybko zaczęłaś robić zdjęcia.

- Co robisz? – usłyszałaś za sobą.

Pisnęłaś zaskoczona i upuściłaś aparat.

Szybko się obejrzałaś i zobaczyłaś U-Kwona.

- Pracuję. – odpowiedziałaś po chwili i podniosłaś aparat.

- Myślałem, że już dzisiaj skończyłaś.

- Pracuję dwadzieścia cztery godziny na dobę.

Chłopak tylko się uśmiechnął.

- Słuchaj… - zaczął i podrapał się w tył głowy. – Źle zaczęliśmy.

- I to bardzo.

- To co powiesz na kawę? Chciałbym to jakoś Ci to wynagrodzić.

- Zapraszasz mnie na kawę? – spytałaś zdziwiona.

- No tak. – lekko się uśmiechnął.

- Dziennikarkę, która cały czas na Ciebie poluje?

- Nie… Zapraszam ___, miłą i fajną dziewczynę. – uśmiechnął się szeroko.

Poczułaś, jak Twoja twarz robi się lekko czerwona.

- Spotkajmy się tutaj jutro o dwunastej, okej? – spytał i podszedł bliżej Ciebie.

Pokiwałaś lekko głową, dając znak, że się zgadzasz.

- Tylko nie zabieraj ze sobą pracy. – uśmiechnął się i pogłaskał Cię po głowie.

Poczułaś się jak kiedyś, kiedy on głaskał Cię po głowie. Musiałaś przyznać, że tęskniłaś za tym…

- Dobra, będę się zbierał… Do jutra Księżniczko. – rzucił z uśmiechem.

Twoje oczy od razu zalśniły. „Księżniczko”… Zawsze Cię tak nazywał.

- Ty… Ty mnie pamiętasz? – zawołałaś za nim.

- Oczywiście, że tak. – odwrócił się i obdarzył Cię szerokim uśmiechem.

Stałaś z jakieś pięć minut, nie dowierzając. Ogarnęło Cię dziwne uczucie. Nie wiedziałaś, jak je opisać. Jeszcze nigdy w życiu się tak nie czułaś.

Gdy już dotarło do Ciebie, co się stało, pozbierałaś swoje zakupy i ruszyłaś prosto do domu. Nie musiałaś długo czekać, aż wszyscy do Ciebie przyjdą.

Byłaś nieobecna. Nie umiałaś się skupić na omawianych rzeczach. Co chwilę przypominał Ci się pocałunek i jego słowa. Byłaś zdezorientowana. Nie wiedziałaś, jakie są jego zamiary.

- ___ co się stało? – spytała Maya, wyrywając Cię z rozmyślań.

- Nic…

- Przecież widzę… Jesteś cały czas nieobecna.

- Muszę wam o czymś powiedzieć… - zaczęłaś niepewnie.

Opowiedziałaś im, co było pomiędzy Tobą i U-Kwonem. Co się stało kilka dni temu i dzisiaj. Nie wiedziałaś czy Cię zrozumieją czy nie. Ukrywałaś to przed nimi cały czas.

- Więc dlatego tak bardzo Ci na nim zależy?

- Chyba tak… Ale zależy mi tylko na napisaniu artykułu.

- To co zrobimy? – spytał Bill.

- Mamy jedyną szanse, żeby zdobyć to czego chcemy. – powiedziałaś po chwili i uśmiechnęłaś się chytrze.

Nie mogłaś patrzeć na przeszłość. Liczyło się tu i teraz. A Ty nie zawiedziesz swoich czytelników.

Następnego dnia chłopak już na Ciebie czekał. Nie rozmawialiście za wiele podczas drogi do kawiarni. Nie wiedziałaś jak zacząć rozmowę. Wolałaś poczekać aż on nakieruje Cię na dobry tor. Może to i nie było w twoim zwyczaju, ale wolałaś najpierw dowiedzieć się czego on oczekuje.

Gdy już weszliście do kawiarni, wybraliście stolik w najmniej widocznym miejscu.

- Słuchaj… - zaczęłaś. – Nie wiem, jakie masz zamiary, ale na samym początku chciałam Cię przeprosić. Nie powinnam wyjeżdżać bez słowa, ale byłam tylko dzieckiem. Nie wiedziałam, jak Ci to powiedzieć i…

- Nie musisz przepraszać. – przerwał Ci i westchnął. – To ja powinienem przeprosić.

- Za co? – spytałaś zdziwiona.

- Kiedy wyjechałaś, poczułem się okropnie… Kochałem Cię, a Ty mnie po prostu zostawiłaś. Na początku byłem smutny. Przeprowadziłem się do Seulu, żeby dostać się do wytwórni, w głębi serca nadal wierzyłem, że nie wszystko jest stracone. Ale gdy zobaczyłem jeden z twoich artykułów i zobaczyłem, jak dobrze Ci się wiedzie, byłem wściekły. Chciałem się zemścić. Chciałem żebyś poczuła to co ja, gdy mnie opuściłaś.

Patrzyłaś na niego zszokowana. A więc on chciał się zemścić..?

- Potem udało mi się zadebiutować. To, że się spotkaliśmy pierwszy raz, było przypadkowe. Od razu Cię rozpoznałem, a Ty potrzebowałaś jeszcze czasu, żeby rozpoznać mnie. Wtedy byłem bardziej wściekły. Mój plan zaczął działać. Dawałem Ci cynk, że gdzieś jestem, a gdy Ty już tam byłaś, mnie niestety już nie było. I wszystko było by tak dalej, dopóki Cię nie pocałowałem. Nie wiem dlaczego, ale poczułem się wtedy jak dzieciak, który się kiedyś w Tobie zakochał.

Nie wiedziałaś, co powiedzieć. Nieźle Cię zaskoczył, bo nigdy byś nie przypuściła, że powie Ci takie wyznanie.

- Zrozumiałem, że źle oceniłem całą sytuację. Byłaś dla mnie ważna i… - przerwał na chwilę i zaczerpnął powietrza. – Nadal jesteś.

Widziałaś, jak sprawia mu to trudność. W pewnym momencie poczułaś się tak samo, jak wtedy, gdy wyznawał Ci swoje uczucia po raz pierwszy.

- Chciałbym to wszystko naprawić i zacząć od nowa… Co Ty na to?

- Ja… Ja tego nie chcę. – powiedziałaś po chwili i lekko się uśmiechnęłaś.

Widziałaś, jak twarz chłopaka z każdą sekundą nabiera smutnego wyrazu twarzy.

- Nie chcę zaczynać od nowa… Chce, żeby było tak, jak kiedyś…

Chłopak od razu się ożywił i szeroko uśmiechnął.

Resztę spotkania spędziliście na rozmowie. Czułaś się, jakby te lata rozłąki w ogóle nie istniały.

Zaczęliście się spotykać, ale nie jako para, tylko przyjaciele. Można powiedzieć, że poznawaliście się od nowa. Przez te lata każde z was się zmieniło. Spędzaliście ze sobą każdą wolną chwilę. Zawsze zatracałaś się w waszej znajomości, ale od razu powtarzałaś sobie, że to tylko praca i nie możesz się przywiązywać.

Spotykaliście się tak już od miesiąca. Po tym czasie miałaś już sporo informacji, ale nadal dla Ciebie było to za mało. Albo nie chciałaś zakańczać tej znajomości? Sama nie wiedziałaś. Granica była tak cienka. Zależało Ci na nim. Bardzo… Ale czy to nie dlatego, że kiedyś go kochałaś? Może i byłaś gówniarą, a uczucie nie było prawdziwe, ale Ty to czułaś…

Siedziałaś właśnie z U-Kwonem w parku. Rozmawialiście o bzdurach. Byliście ze sobą już bardzo blisko.

- ___, muszę Ci coś powiedzieć.- zaczął nagle.

- Mów. – uśmiechnęłaś się i spojrzałaś na niego.

- Pamiętasz jak mówiłem, że jesteś dla mnie ważna?

- Tak.

- Myślałem nad swoimi uczuciami bardzo długo i…

Przerwał i wpił się w Twoje usta. Zaczął Cię całować powoli i namiętnie. Oddałaś mu pocałunek. Mimo, iż nie chciałaś, zrobiłaś to. Tak bardzo brakowało Ci jego dotyku.

- Kocham Cię ___.

Spojrzałaś na niego, zaskoczona jego słowami. Gdy zobaczył Twoją zdziwioną minę, speszył się lekko.

- Yukwon, ja…

- Nie musisz mi odpowiadać… - przerwał Ci. - Wystarcza mi to, jak jest teraz.

- Nie jestem na to gotowa… - zaczęłaś po chwili niezręcznej ciszy.

- Rozumiem.

- Poczekasz na mnie? – spytałaś po chwili i spojrzałaś na niego z nadzieją.

- Zawsze będę na Ciebie czekał. – powiedział i pocałował Cię w czoło.

Przytuliłaś się do niego.

Co jest z Tobą nie tak ___? Czy Ty się zakochałaś?

Po waszym spotkaniu poszłaś do swojego mieszkania. Gdy weszłaś, od razu się przebrałaś i wyłączyłaś mikrofon. Nie miałaś jak zapisywać notatek, dlatego wasze rozmowy były na podsłuchu. Przykucnęłaś i zaczęłaś rozmyślać nad wszystkim.

Następnego dnia spotkałaś się ze swoją ekipą.

- Nie wiedziałem, że jesteś taka zimna, szefowo. – zażartował jeden z pracowników.

- Tak… Ja też. –powiedziałaś do siebie.

- Zaczęłaś już pisać?

- Tak. – odpowiedziałaś i pokazałaś im to, co napisałaś. – Jeszcze nie dokończyłam.

- To jest świetne! Genialne!

- To będzie Twój najlepszy artykuł. Pewnie dostaniesz za niego awans.

Uśmiechnęłaś się lekko.

- Jutro jest ostatni dzień. – powiedziałaś. – Tylko jutro i kończę z tym.

Gdy wszyscy wyszli zaczęłaś się zastanawiać, co się stanie z Tobą i U-Kwonem, gdy opublikujesz artykuł. Nie chciałaś kończyć waszej znajomości. Ale przecież Ty go tylko wykorzystałaś. Nie grałaś czystko. Użyłaś go jak zwykłego śmiecia. A on znowu Cię pokochał. A Ty..? Jesteś okropna…

Dzisiaj był ostatni dzień tej całej szopki. Miałaś zdobyć ostatnie informacje i dokończyć artykuł. Wszystko miałaś zaplanowane. Nic nie mogło tego popsuć. Nawet Twoje sumienie i emocje. Wyłączyłaś je i chciałaś skończyć to co zaczęłaś.

Yukwon miał przyjść do Ciebie i mieliście obejrzeć jakiś film. Chciałaś też mu o wszystkim powiedzieć. Przygotowywałaś się do tego już od dłuższego czasu.

- Przepraszam, ale taką mam pracę… - powiedziałaś do siebie chodząc po pokoju. – Nie. Wiem, że chciałeś zbudować wszystko od nowa, ale mi zależy najbardziej na pracy. Nie.

Wymyśliłaś już tyle wersji i żadna Ci nie pasowała.

- Yukwon… - zaczęłaś jeszcze raz. - Wiem, że to okropne z mojej strony i możesz mi już nigdy nie wybaczyć… - przerwałaś. – Nigdy nie wybaczyć…

Te słowa utkwiły w Twojej głowie.

Nagle zadzwonił Twój telefon.

- Yoboseyo?

- Dzień dobry ___. – usłyszałaś głos swojego szefa.

- Dzień dobry.

- Słyszałem, że artykuł jest już prawie gotowy.

- Tak, muszę jeszcze dopisać kilka rzeczy i będzie skończony.

- Cieszę się. Bil mówił, że to będzie Twój najlepszy artykuł.

- Nie wiem.

- Ale ja wiem. Ciężko pracowałaś. Zawsze ciężko pracujesz, a to jest Twoim największym sukcesem.

- Nie uważam tego za sukces. – westchnęłaś.

- Nie każdy potrafi wyłączyć swoje emocje, tak jak Ty to zrobiłaś. Podziwiam Cię. Ja nie potrafił bym tak zrobić swojemu przyjacielowi.

- Szefie jestem najgorsza…

- Jesteś najlepsza ___, potrzebujemy takich ludzi jak Ty.

- Ktoś, kto jest dobry, nie wykorzystuje swoich przyjaciół. Nie tak… Ta sytuacja nigdy nie miała mieć miejsca!

- ___, o czym Ty mówisz?

- Nie powinnam była wykorzystywać uczyć U-Kwona, żeby napisać artykuł! Jestem okropna, on się starał a ja go po prostu wykorzystałam. Nie patrzyłam na jego uczucia, tylko na moją pracę.

- ___ uspokój się.

- Nie! Nie chcę już pisać tego artykułu.

- Przemyśl to. – rzucił wściekły i rozłączył się.

Odwróciłaś się i zobaczyłaś przemoczonego U-Kwona.

- Nie chcesz pisać już tego artykułu? – spytał i pokazał jedną z kartek z artykułem.

- Nie… To nie tak. – zaczęłaś kręcić przecząco głową.

- A jak?! – krzyknął i rzucił w Ciebie kartkami. - Ty mnie tylko wykorzystywałaś, a ja znowu się w Tobie zakochałem…

- Nie! Posłuchaj mnie! – z Twoich oczu poleciały łzy.

- Już słyszałem, jak rozmawiasz przez telefon! – Krzyknął i też się popłakał. – Kochałem Cię ___, Ciebie a nie to co z Ciebie zostało.

- Nie chciałam, żeby tak wyszło…

- Ale wyszło!

- Na początku chciałam to napisać, ale później, kiedy powiedziałeś, że mnie kochasz, nie potrafiłam…

- Włączyło Ci się sumienie?!

- Zrozumiałam, że ja też Cię kocham!

- Kochasz czy chcesz tyko wykorzystać?! – zapytał ironicznie.

- Yukwon! – krzyknęłaś za nim, ale on już wyszedł z mieszkania, trzaskając drzwiami.

Przykucnęłaś i zaczęłaś płakać jak małe dziecko. Coś Ty narobiła… Przecież Ci na nim zależy. Jak mogłaś zrobić mu coś takiego? Kochałaś go całym sercem. I nigdy nie przestałaś go kochać. Co Ty teraz zrobisz..?

Szybko wstałaś i wybiegłaś z mieszkania. Zaczęłaś go szukać. Musiałaś to naprawić. Nie mogłabyś znieść tego, że mógł by Cię znowu nienawidzić.

Biegłaś, jak najszybciej potrafiłaś. Nie wiedziałaś, gdzie poszedł. Po prostu biegłaś. Wbiegłaś do parku, w którym wyznał Ci miłość po raz drugi. Łzy mieszały się z kroplami deszczu. Przez to nie widziałaś drogi. Po chwili potknęłaś się i upadłaś na kolana. Zaczęłaś płakać jeszcze bardziej. Jesteś beznadziejna…

Nagle zobaczyłaś przed sobą jakąś postać. Wiedziałaś, że to on. Stał w oddali. Szybko wstałaś i pobiegłaś w jego kierunku.

- Przepraszam!

 Przebiegłaś trochę, znowu się potknęłaś i wywróciłaś. Stęknęłaś z bólu. Zacisnęłaś pięści i wstałaś ponownie.

- Kocham Cię! Naprawdę Cię kocham!

 Zobaczyłaś, jak chłopak rozchyla ręce jakby, chciał Cię przytulić.

- Kocham Cię! – krzyknęłaś i wtuliłaś się w niego. - Kocham Cię, kocham Cię, kocham Cię! – powtarzałaś, płacząc.

- Ja Ciebie też kocham… – powiedział i też płakał.

- Jebal… Wybacz mi… Nie chciałam…

Odsunęłaś się od niego i spojrzałaś mu w oczy. Wiedziałaś, że go bardzo skrzywdziłaś. Teraz musiałaś to naprawić.

- Tak bardzo Cię kocham. – powiedziałaś i go pocałowałaś.

Yukwon odwzajemnił pocałunek. Byłaś szczęśliwa i smutna. Jak mogłaś zrobić coś takiego?! Przecież od zawsze byłaś w nim zakochana. Musiało stać się coś takiego, żebyś to zrozumiała..?

- Nie zostawiaj już mnie nigdy… - szepnął i złączył wasze usta w ponownym pocałunku.

____

Scenariusz dla Lee Chang Seon ;) Mam ogromną nadzieję, że się spodoba.

Bardzo was przepraszam, za moją marną aktywność na blogu ;_; Mam małe braki weny. Ale myślę, że w roku szkolnym będzie lepiej ;) Wena napływa na każdej lekcji xD

Nie wiem dlaczego, ale poprzedni scenariusz nie pokazał się w nowościach na bloggerze. Głupi blogger... I wydaję mi się, że przez to, że myśleliście że nic nowego nie dodawałam, straciłam 3 obserwujących ;<<< Ból ogromny... Nie polecam xd Myślałam, że już zeszłam na psy i nie umiem napisać czegoś dobrego i z sensem, co porwie was w świat mojej wybujałej fantazji. Chciałam nawet usunąć bloga, tak się tym przejęłam. Nie wiem czemu, głupia ja xd Ale przypomniałam sobie jak cieszyłam się bardzo z tego, że było ich 14 ;D Więc wzięłam spięłam dupę i was nie opuściłam. Za bardzo was kocham <3

Dziękuję za wszystkie komentarze i obserwacje i za to, że jesteście ;3