B.A.P (Zelo) - Gdy myśli, że nic do niego nie czujesz Part.II

- Zelo! – krzyknęłaś na cały głos.

Właśnie byłaś w dormie B.A.P. Jako dziewczyna Zelo, spędzałaś tu bardzo dużo casu. Polubiłaś to miejsce. Całe B.A.P było dla Ciebie życzliwe, a Zelo szalał za Tobą jak głupi. Nie ukrywałaś, podobało Ci się to. Lubiłaś to, że zawsze potrafił Cię zaskoczyć. Był strasznie czuły i taki kochany. Nadal jest. Ale tym razem to już przesadził.

- Gdzie Ty jesteś?! – powiedziałaś i poszłaś w stronę salonu.

Odpowiedziała Ci cisza.

- Nie chowaj się przede mną!

Spojrzałaś na kanapę. Poduszki były rozwalone, komiksy porozrzucane na stole i pudełka po pomidorkach.

- Wyłaź stamtąd.

Nic. Cisza.

- Wiem, że tam jesteś…

Zza kanapy wyłoniła się blond czupryna. Patrzył na Ciebie niepewnie. Wyszedł po chwili, drapiąc się w głowę.

- Coś się stało?

- Nie wiesz?! – spytałaś poirytowana.

Cały czas udawał, że nie wie o co Ci chodzi.

- Czemu napisałeś o nas na jakimś blogu?!

- A… To. – uśmiechnął się lekko.

- Wiesz czym, to może grozić?! Pomyślałeś trochę o tym?!

- Wszystko będzie dobrze. Nie martw się.

- Jak mam się nie martwić? Przecież… Przecież… Ugh! – powiedziałaś i poszłaś w stronę pokoju.

Zaczęłaś zbierać swoje rzeczy. Nieudolnie, bo ręce trzęsły Ci się ze złości. Co chwilę wypadało Ci coś z ręki.

- Co się stało? – spytał Bang opierając się o futrynę. – Strasznie krzyczałaś.

- Zelo to idiota. – powiedziałaś i minęłaś go.

- ___, przepraszam no… Ale musiałem się tym podzielić. – powiedział Zelo, widząc jak ubierasz buty.

- Podzielić czym? – spytał Jongup, który wyszedł z łazienki.

- Przeczytajcie bloga Zelo, a wszystko się wyjaśni. – skwitowałaś i pociągnęłaś za klamkę.

- ___, nie idź.

Spojrzałaś na niego wściekła i wyszłaś z mieszkania.

- ___, proszę Cię. – zawołał Zelo.

- Napisz o tym na blogu. – powiedziałaś oschle i poszłaś.

Poszłaś do domu. Zelo cały czas wydzwaniał do Ciebie. Nie miałaś ochoty z nim rozmawiać.

No jak on mógł zrobić coś takiego?!

Przecież teraz cały świat się o was dowiedział. Zniszczy sobie karierę. A Ty tego byś nie chciała. Przecież tak długo się starał, a teraz przez coś tak głupiego może wszystko stracić. Czemu on o tym nie pomyślał?

Następnego dnia B.A.P miał koncert. Obiecałaś mu już dawno, ze na nim będziesz. Był to jeden z ważniejszych dla niego występów. Mimo iż byłaś wściekła, przyszłaś.

Oglądałaś wszystko zza kulis. Gdy Zelo Cię zobaczył, momentalnie się ożywił. Lubiłaś patrzeć, jak tańczy na scenie. Był wtedy taki szczęśliwy. Oddawał się całkowicie swojej pasji.

Chwilę przed końcem występu poszłaś w stronę garderoby. Postanowiłaś poczekać na niego. Chciałaś pogratulować występu i wyjść.

- ___! – usłyszałaś, jak ktoś Cię woła.

Odwróciłaś się i zobaczyłaś lidera zespołu.

Przywitałaś się z uśmiechem.

- Chciałbym z Tobą chwilkę porozmawiać.

Przytaknęłaś i poszliście w miejsce, gdzie nikt nie chodzi za często, aby móc swobodnie porozmawiać.

- Wiem, że jesteś wściekła na Zelo i nie dziwię Ci się. – zaczął. – Przeczytałem to, co napisał i strasznie się na niego wkurzyłem. Oberwał trochę i zrozumiał swój błąd.

- I co teraz?

- Długo myśleliśmy z chłopakami nad tym i wymyśliliśmy plan.

- Jaki?

- Media na pewno nie zostawią tego tematu. Więc Zelo nie przyzna się do niczego. Zaprzeczy wszystkiemu co tam pisze. Powiemy, że to jakiś głupi żart fanów.

- Uda się? – spytałaś niepewnie.

- Musi. – odpowiedział z uśmiechem.

- A wytwórnia?

- Jeszcze nic nam nie powiedzieli, więc bądźmy dobrej myśli. – powiedział i pogłaskał Cię po głowie.

Uśmiechnęłaś się. Bang Cię pocieszył.

- Dziękuję oppa, jesteś super. – powiedziałaś i wtuliłaś się w niego.

- Ty też.

Staliście tak chwilę przytuleni. Czułaś, że w nim masz oparcie i zawsze możesz na niego liczyć.

- Nie złość się już na Żelka, on to strasznie przeżywa. – powiedział po chwili.

- Dobrze.

- Chodźmy już. – powiedział Yongguk i złapał Cię za rękę.

Szliście powoli, cały czas śmiejąc się z różnych rzeczy.

- Przestań. – zaśmiałaś się. – Już mnie brzuch boli ze śmiechu.

- To dobrze, śmiech jest zdrowy.

Zatrzymałaś się, gdy zobaczyłaś Zelo, patrzącego na was.

- O, Zelo. – powiedział Bang. – Właśnie Cię szukaliśmy.

Junhong podszedł do was i chwycił Cię za rękę, którą trzymał Bang. Pociągnął Cię w głąb korytarza, zostawiając zdezorientowanego Yongguka.

- Oppa, puść mnie, to boli. – powiedziałaś.

Zelo Cię ignorował i nadal ciągnął za sobą. Po chwili otworzył drzwi i wepchnął Cię do pomieszczenia.

- Co Ty…

Zelo przerwał Ci pocałunkiem. Przyparł Cię mocno do ściany.

- Przestań! – wydusiłaś z siebie i go odepchnęłaś.

Pisnęłaś przerażona, gdy Zelo uderzył ręką w ścianę.

- Czemu flirtujesz z Bangiem?! – spytał wściekły.

- Co? – spytałaś zdziwiona.

- Aż tak bardzo wolisz go ode mnie?!

- Co Ty wygadujesz? Ja z nim tylko rozmawiałam…

- Widziałem, jak świetnie się z nim bawisz. Po występnie byłaś z nim, a nie ze mną… - powiedział ciszej.

Chwilę obserwował, jak zareagujesz na jego słowa. Gdy nic nie odpowiedziałaś, spuścił głowę.

- Ja naprawdę z nim tylko rozmawiałam.

Dotknęłaś dłonią jego policzka. Spojrzał na Ciebie lekko zdziwiony.

- O nas… Wyjaśnił mi wszystko. Przecież Cię kocham pabo…

- Przepraszam… - powiedział i dotknął Twojej dłoni. – Poniosło mnie… Nie odzywałaś się do mnie, a ja byłem wściekły na siebie, że zrobiłem coś tak głupiego.

- Nie gniewam się już. – dodałaś z uśmiechem.

- Na pewno?

Pokiwałaś głową. Zelo lekko się uśmiechnął i pocałował Cię delikatnie.

- Przepraszam, że na Ciebie tak krzyczałam.

- Nie przepraszaj, dobrze zrobiłaś. – odpowiedział z uśmiechem.

Nie byłaś już na niego zła. Chłopcy mieli plan. Musi się udać.

B.A.P szykowało się do wywiadu. Od tamtego incydentu minął niecały miesiąc. Ulżyło Ci, ponieważ chłopcy mieli wcześniej kilka wywiadów i nikt nie zapytał Zelo o was. Miałaś ogromną nadzieję, ze wszyscy o tym zapomnieli, a nawet nie wiedzieli.

- Hwaiting! – powiedziałaś do chłopaków, gdy wychodzili przed kamery.

Prowadzący pytał każdego członka o to, jak spędza wolny czas, czy jakie potrawy lubi.

- Przejdźmy do tego, czego wszyscy oczekują. – powiedział prowadzący. – Wszyscy zastanawiają się, o co w ty chodzi. – dodał i pokazał na ekran przed nimi.

Spojrzałaś się w tamtym kierunku, a Twoim oczom ukazał się tekst, który napisał Zelo. Mina od razu Ci zrzedła. Spojrzałaś na Zelo. Też wydawał się zszokowany.

Wystarczy, że powiesz, że nie miałeś z tym nic wspólnego.

- Wiec? – nalegał prowadzący.

- Sami chcielibyśmy to wiedzieć. – odpowiedział uśmiechnięty Bang. – Zobaczyliśmy to jakiś miesiąc temu.

Bang od razu zajął się wszystkim i zaczął tłumaczyć ten incydent. Jako lider był odpowiedzialny za resztę.

- Ktoś po prostu zrobił sobie żarty i tak napisał. – wtrącił Youngjae.

- Czyli nie macie z tym nic wspólnego?

- Tak. – odpowiedzieli wszyscy członkowie zespołu, poza Zelo.

- Wszyscy jesteście tego samego zdania. – powiedział prowadzący. – Zauważyłem, że Zelo nie odpowiedział.

Spojrzałaś błagalnie na Zelo, tak samo jak reszta zespołu.

- Co Ty o tym sądzisz?

Proszę Cię Zelo. Odpowiedz.

- Ja… - zaczął powoli i przełknął ślinę.

Wszyscy byli wpatrzeni w niego. Widać było, że z czymś walczy.

- Ja nie miałem z tym nic wspólnego. – powiedział Zelo.

Zespół odetchnął z ulgą.

- Gdybym tak powiedział, to skłamałbym… - dodał po chwili.

Co? Zelo nie mów tego…

- Tak, napisałem to. – powiedział odważniej.

Po Twoich policzkach spłynęły łzy, zespół wyglądał na lekko załamany, a prowadzący siedział zszokowany. Widać, że chciał coś powiedzieć, ale słowa Zelo wszystkich zdezorientowały.

- Dobrze… - zaczął po woli. – Więc to wszystko prawda?

- Tak.

- I ___ to Twoja dziewczyna?

Zelo pokiwał głową.

- Dlaczego powiedziałeś to światu? Nie bałeś się konsekwencji?

- To nie tak, że się nie bałem. Byłem wtedy za szczęśliwy, żeby myśleć o konsekwencjach. Dopiero jak ___ się na mnie zdenerwowała, zrozumiałem powagę sytuacji.

- Ktoś inny nie przyznał by się do czegoś takiego. To wymagało wielkiej odwagi.

Większość publiki pokiwała głowami, pokazując że zgadzają się z prowadzącym.

- Taki jest nasz Zelo. – powiedział Himchan.

Prowadzący uśmiechnął się jak i reszta zespołu.

- Cóż jeszcze nigdy nie zdarzyło, żebym nie miał więcej pytań. – powiedział lekko zmieszany prowadzący. – Dziękuję za wywiad i życzę sukcesów.

Zespół pożegnał się i już szedł za kulisy.

Spojrzałaś na Zelo i wyszłaś bez słowa.

- ___, zaczekaj. – powiedział, gdy tylko Cię zobaczył.

Nie odwróciłaś się nawet. Nie chciałaś go teraz oglądać.

- ___! Proszę Cię. – zawołał błagalnym głosem.

Zatrzymałaś się.

- Przepraszam, ale muszę już iść. – powiedziałaś z wymuszonym uśmiechem.

- Nie kłam.

- Masz rację… Przepraszam, ale nie chcę Cię teraz widzieć. – powiedziałaś jeszcze raz z takim samym wyrazem twarzy.

- Przepraszam, ale musiałem to powiedzieć.

- Pomyślałeś o konsekwencjach?! – spytałaś wściekła.

- Nie obchodzi mnie zdanie innych. Kocham Cię i chce, żeby wszyscy o tym wiedzieli.

- Ty jesteś gwiazdą! Nie możesz robić takich rzeczy!

- To moje życie ___ i wiem co robię.

- Nie wiesz! Zniszczyłeś wszystko! – powiedziałaś i rozpłakałaś się. – Czy Ty nie rozumiesz, co teraz będzie?

- Wszystko będzie dobrze… - powiedział czule i chciał Cię objąć, ale Ty odsunęłaś się od niego.

- Nic nie będzie dobrze. – dodałaś i puściłaś się w stronę wyjścia.

Unikałaś go przez następne dni. Nie odbierałaś telefonów ani nie czytałaś jego wiadomości. Nawet nie odbierałaś telefonów od chłopaków z zespołu. Wiedziałaś, że będzie chciał do Ciebie dotrzeć przez kolegów. Nie wychodziłaś też za często z domu. Unikałaś wszystkich miejsc, gdzie mogłaś go spotkać.

Musiałaś tak postąpić. Bolało Cię to strasznie, ale nie mogłaś zniszczyć mu kariery.

Tak przetrwałaś ponad miesiąc. Bardzo za nim tęskniłaś. Widziałaś go tylko, gdy leciały występy B.A.P w telewizji. Wtedy nie panowałaś nad emocjami i gdy tylko widziałaś jego smutną minę, wylewałaś zły.

Właśnie wróciłaś z zakupów. Weszłaś do mieszkania, rozebrałaś się i poszłaś do kuchni wypakować zakupy. Zaczęłaś chować niektóre rzeczy do lodówki, gdy nagle poczułaś uścisk na swoim ramieniu. Pisnęłaś przerażona. Zasłonił Ci ręką usta.

- To ja. – usłyszałaś głos Zelo.

Co on tu robił?

- Nie będziesz krzyczeć?

Pokiwałaś głową. Od razu Cię puścił, a Ty obróciłaś się do niego przodem.

- Co Ty tu robisz?

Odpowiedziała Ci cisza. Zelo złapał Cię i przytulił do swojego torsu. Mimo tego, iż wiedziałaś, że nie masz z nim szans, szarpałaś się z nim. Nie mogłaś na to pozwolić. Zniszczył by wszystko co zaplanowałaś.

- Puść mnie…

Przerwałaś piskiem zaskoczenia, gdy ten przerzucił Cię przez swoje ramię. Poszedł z Tobą do salonu i rzucił na kanapę.

- Co Ty wyprawiasz?!
Junhong sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej chustkę. Złapał Cię za ręce i zaczął je wiązać.
- Z-zostaw mnie! - krzyknęłaś. - To boli!
Zelo nie odzywał się do Ciebie, tylko jeszcze mocniej ścisnął wiązanie.
- Ej! Mówię do Ciebie pabo! - powiedziałaś i podniosłaś ręce z zamiarem uderzenia go.
- Mam Ci zatkać buzię? - spytał wściekły i złapał Twoje ręce.
Patrzyłaś na niego przerażona. Jeszcze nigdy nie widziałaś go takiego. Był wściekły i okazywał to każdym gestem.
Zelo usiadł przed Tobą i bacznie Cię obserwował.
- Dlaczego? - spytał po chwili.
- Przecież dobrze wiesz, dlaczego... - powiedziałaś i spuściłaś wzrok.
- Nie wiem. - odparł poważnie.
Błagam, nie każ mi tego mówić... To za bardzo boli.
- Odpowiedz...
- Czy Ty tego nie widzisz?! - spytałaś poirytowana.
Nie mogłaś już wytrzymać.
- Musiałam to zrobić! Nie mogłam pozwolić, byś zniszczył karierę!
- I to uważasz za powód nie odzywania się do mnie?! - wydarł się na Ciebie zirytowany.
Do Twoich oczu napłynęły łzy.
- Wiesz jak bolało, kiedy dziewczyna którą kocham mnie olewała? - spytał łagodniej.
- Przepraszam... Chciałam dobrze... - wyszeptałaś i rozpłakałaś się. - Bałam się, ze stracisz pracę, to co kochasz.
- Myślisz, że moja praca jest ważniejsza od Ciebie? - spytał z pretensją w głosie.
- Kochasz to! Nie chciałam, żebyś ją stracił.
- Ciebie też kocham i prawie Cię straciłem! Żadna praca nie jest Ciebie warta!
Po tych słowach rozpłakałaś się na dobre.
- Przepraszam, nie chciałem na Ciebie tak krzyczeć... - powiedział i objął Cię.
- Ja na prawdę chciałam dobrze...
- Wiem... Przepraszam.

Ostrożnie podniosłaś głowę i spojrzałaś na niego. Junhong ostrożnie otarł łzy z Twoich policzków.

- Gdy się do mnie nie odzywałaś, myślałem że umrę. Odchodziłem od zmysłów i martwiłem się o Ciebie.

- Czemu o nas powiedziałeś? – spytałaś cicho.

- Bo chcę być z Tobą na zawsze… - wyszeptał i złożył delikatny pocałunek na Twoich ustach.

- A wytwórnia?

- Nie obchodzi mnie, co zrobią. Ja nie mam zamiaru z Ciebie zrezygnować i oni o tym dobrze wiedzą.

Nic nie odpowiedziałaś. Nie byłaś pewna, czy Zelo powinien tak ryzykować.

- Proszę… - szepnął.

Spojrzałaś na niego i pokiwałaś lekko głową. Jeżeli on był w stanie podjąć takie ryzyko, Ty też.

Chłopak uśmiechnął się szeroko i wpił się w Twoje usta.

- Ym… Oppa? – wyszeptałaś pomiędzy pocałunkami.

- Ne?

- Rozwiążesz mnie?

- Przepraszam, zapomniałem! – powiedział wystraszony i zaczął rozwiązywać supły.

Byłaś teraz naprawdę szczęśliwa. Wiedziałaś, że spotka was  wiele nieprzyjemności, ale byłaś w stanie je znieść. Zniesiesz wszystko, dopóki on będzie z Tobą.

__

No i druga część Zelo! ;D Myślę, że się spodobało. Szczególnie Izie ♥

Jeśli nie czytaliście pierwszej części, to mogliście nie zrozumieć o co chodzi. Tutaj odsyłam do pierwszej części ;3

Tak bardzo męski Zelo. Nie wiem czemu, ale jakoś tak wyszło. Wściekły, zazdrosny Żelek xD 

Myśleliście, że zrobię romans z Bangiem?! Bo, gdy ja czytałam całość, aż się zdziwiłam, że tam jest taka dwuznaczna scena xD 

I tak wiem, że on ma 17 lat. Tak wiem, że za młody na taki skandal. Ale.. Chciałam skandal w tym scenariuszu. I myślę, że dobrze wyszło ;3